Janusz Hrynkiewicz-Sudnik, urodzony 15 sierpnia 1924 roku w Ciechocinku, to postać, która zapisała się w historii Polski nie tylko jako inżynier, ale także jako polityk. W swojej karierze pełnił funkcję ministra przemysłu ciężkiego w latach 1965–1967, a następnie ministra przemysłu maszynowego od 1967 do 1970 roku.
Jego działalność w tych okresach miała istotny wpływ na rozwój polskiego przemysłu, co czyni go postacią wartą poznania i zrozumienia. Zmarł 22 kwietnia 1988 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które nadal wpływa na różne aspekty przemysłu w Polsce.
Życiorys
Janusz Hrynkiewicz był synem Kazimierza i Eweliny. W 1962 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera łączności na Politechnice Gdańskiej. W tej uczelni pracował jako młodszy asystent od 1948 do 1950 roku. Dodatkowo, należał do Bratniej Pomocy, pełniąc funkcję wiceprezesa, a po tym był wiceprezesem Komitetu Koordynacyjnego Federacji Polskich Organizacji Studenckich PG w latach 1948-1950.
W 1950 roku Hrynkiewicz został wiceprezesem Zrzeszenia Studentów Polskich w Gdańsku, a także członkiem Rady Naczelnej ZSP w Warszawie. W obliczu historycznych wydarzeń, w 1941 roku został aresztowany przez Gestapo i spędził wiele lat w obozach, aż do kwietnia 1945 roku. Jego więzienia to m.in. Auschwitz, Bremen, Neuengamme, Buchenwald, Flossenbürg i Dachau.
Po II wojnie światowej, w latach 1950-1951, pełnił rolę pomocnika w pracowniku naukowo-badawczym w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji. Następnie, do 1954 roku, był wicedyrektorem Zakładów Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. W latach 1955-1961 natomiast sprawował funkcję naczelnika wydziału oraz wicedyrektora departamentu w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego i Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego.
W późniejszym czasie Hrynkiewicz pełnił rolę dyrektora Warszawskich Zakładów RAWAR i pracował w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji. W latach 1971-1974 był członkiem Rady i wiceprezesem Naczelnej Organizacji Technicznej.
W 1953 roku przyjął członkostwo w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, występując jako delegat na V i VI zjazd partii. W latach 1964-1968 był członkiem Komitetu Warszawskiego, a później do 1971 roku zastępcą członka Komitetu Centralnego. Od 1963 roku zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, a następnie, w latach 1965-1967, pełnił funkcję ministra przemysłu ciężkiego. Do 1970 roku zarządzał także Ministerstwem Przemysłu Maszynowego oraz był zastępcą przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki do 1971 roku i Komisji Planowania przy Radzie Ministrów w latach 1971-1980.
Będąc w roli ministra, Hrynkiewicz zablokował możliwość publikacji dla naukowców takich jak Jacek Karpiński oraz Lech Michejda, którzy pracowali nad polskimi maszynami informatycznymi.
Janusz Hrynkiewicz zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-tuje-5).
Odznaczenia
Janusz Hrynkiewicz otrzymał szereg wyróżnień, które podkreślają jego znaczący wkład w działania związane z przemysłem hutniczym oraz działalnością związkową.
- złota odznaka „Zasłużony Działacz Związku Zawodowego Hutników”, 1966,
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy, 1967.
Przypisy
- Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 27.04.2023 r.]
- Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 23.05.2021 r.]
- Karta, nr 70, rok 2012, s.97
- Radzieckie odznaczenia dla polskich obywateli [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 264, 06.11.1967 r., s. 2.
- Jakość - nowoczesność - warunki życia i pracy [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 234, 09.10.1966 r., s. 1.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Marek Lewandowski (polityk) | Dow Ben-Me’ir | Tytus Czaki | Romuald GadomskiOceń: Janusz Hrynkiewicz