Anna Lubowicka, z domu Mirecka, znana również pod pseudonimem „Hanka-Barbara”, była osobą o wyjątkowej biografii. Urodziła się 25 sierpnia 1910 roku w Ciechocinku, a jej życie zakończyło się 16 września 2003 roku w Warszawie. W swoim życiu pełniła wiele ról, które były zarówno wyzwaniem, jak i zaszczytem.
W czasach przedwojennych, Anna Lubowicka była harcerką oraz zatrudniona w różnych instytucjach, w tym w Polskim Wydawnictwie. Jej determinacja i chęć działania zaowocowały podczas II wojny światowej, kiedy to w 1939 roku pełniła funkcję sanitariuszki w kampanii wrześniowej. Po wybuchu wojny dołączyła do struktur wojskowych, gdzie wykazała się niestrudzoną działalnością w szeregach Szarych Szeregów w Warszawie.
Od 1940 roku Anna Lubowicka pełniła rolę łączniczki oraz kolporterki „Uprawy” w miasteczku Koniecpol, co miało kluczowe znaczenie w kontekście działalności konspiracyjnej. W 1942 roku kontynuowała swoją misję jako łączniczka i sanitariuszka w placówce Armii Krajowej w Słupi Starej, a także w ramach Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich, przyczyniając się do walki o wolność Polski.
Życiorys
Anna Mirecka przyszła na świat 25 sierpnia 1910 roku w malowniczym Ciechocinku, w rodzinie Eugeniusza i Heleny z d. Rossowiecka. W wieku dziewięciu lat, 1 września 1919 roku, rozpoczęła naukę w Gimnazjum Żeńskim im. Cecylii Plater-Zyberkówny w Warszawie, gdzie w 1928 roku uzyskała świadectwo maturalne. Po ukończeniu szkoły postanowiła rozwijać swoje zainteresowania i podjęła studia na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Studia te zakończyła 23 października 1937 roku, zdobywając tytuł magistra ekonomiki rolno-ogrodniczej.
W trakcie edukacji, zarówno w gimnazjum, jak i na studiach, zaangażowała się w działalność harcerską. Jej poświęcenie i umiejętności zaowocowały nadaniem jej funkcji drużynowej, a później także komendantki Chorągwi Warszawskiej Harcerek. Ukończenie Kursu Polskiego Czerwonego Krzyża dla Sióstr Pogotowia Sanitarnego w 1932 roku z pewnością również wpłynęło na jej przyszłe działanie w obszarze pomocy medycznej. Rozpoczęła pracę jako kreślarka i kalkulatorka w Instytucie Metalurgii i Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej, gdzie pracowała do wybuchu II wojny światowej. W 1937 roku uzyskała tytuł inżyniera-ogrodnika, a dyplom był wystawiony na nazwisko Anna Mirecka-Jankowska.
Po śmierci swojej matki, Anna przyjęła na siebie odpowiedzialność za dom rodzinny oraz wychowanie dwóch młodszych rodzeństwa. 27 sierpnia 1939 roku została zmobilizowana i brała udział w formowaniu czołówek sanitarnych dla Zarządu Okręgu Warszawskiego Korpusu Sióstr PCK. Jej przydział do pociągu sanitarnego nr 8 znacząco wpłynął na dalsze losy, gdyż jednostka ta została skierowana do obsługi twierdzy Modlin. Od 7 września 1939 roku pracowała na oddziale laryngologiczno-czaszkowym w Szpitalu Ujazdowskim aż do końca maja 1940 roku.
W październiku tego samego roku przeszła pod skrzydła SZP, gdzie jej przełożonym był pułkownik dr Olgierd Pęski. W maju 1940 roku, w obliczu zagrożenia aresztowaniem, Anna wyjechała do Koniecpola, gdzie podjęła pracę jako buchalterka w majątku Ulesie. Już 14 lipca 1940 roku stała się łączniczką ppor. Jarosława Tymowskiego, znanego z pseudonimu „Sas”, szefa konspiracyjnej organizacji ziemiańskiej „Uprawa” Oddział IV KG Armii Krajowej. Jej rola łączniczki oraz kolportera Biuletynu Informacyjnego na terenie powiatów Koniecpol i Włoszczowa przyczyniła się do budowy silnej sieci komunikacyjnej w tym okresie. Do końca czerwca 1942 roku Anna pracowała w Ulesiu, a od lipca 1942 roku aż do końca kwietnia 1944 roku zarządzała gospodarstwem ogrodniczym w majątku Kunin, gdzie posługiwała się pseudonimem „Hanka-Barbara” oraz pełniła funkcje sanitariuszki i łączniczki w miejscowej placówce AK Słupia Stara, Obwód Opatów.
W ramach swojej działalności współpracowała z doktorem Lucjanem Dryllem ps. Longin, organizując pięć kursów sanitarnych dla młodzieży związanej z AK. Od początku 1943 roku aktywnie wspierała tworzące się oddziały leśne, organizując kwatery oraz zapewniając opiekę sanitarną. Od listopada 1943 roku prowadziła skrzynkę kontaktową dla Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich „Ponury” oraz „Nurt”, które przekształciły się później w 2 pułk piechoty Legionów AK. W okresie akcji „Burza” do 17 listopada 1944 roku, Anna spełniała obowiązki sanitariuszki i łączniczki w I batalionie 2 pp. Leg. AK, uczestnicząc w wielu znaczących bitwach swojego oddziału.
Po zakończeniu walk, Anna pracowała w szpitalu RGO w Brzeziu pod Jędrzejowem, gdzie opiekowała się rannymi oraz chorymi żołnierzami 2 pp Leg. AK. W lipcu 1945 roku, ze względu na poszukiwania przez UB, wyjechała do Nowej Wsi, gdzie w tym samym roku ponownie wyszła za mąż, tym razem za pchor. AK Jerzego Lubowickiego. Anna wróciła do pracy zawodowej od 5 sierpnia 1945 roku, pełniąc funkcję administratora w gospodarstwie doświadczalnym SGGW do 30 czerwca 1948 roku, a następnie administratorką gospodarstwa SGGW w Krosnej, pow. Pruszków, aż do końca listopada 1950 roku. Po kilkuletniej przerwie powróciła do czynnej służby, zajmując stanowisko starszego radcy w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej do 20 marca 1956 roku.
Ostatnie jej zawodowe działania skupiały się na kierowaniu Zielenią Osiedlową Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, a także na pracy w Wydziale Zieleni Łazienek Królewskich, gdzie była naczelnikiem do 31 marca 1971 roku, kiedy to przeszła na emeryturę. Anna Lubowicka angażowała się również w działalność społeczną w NOT, a w 1957 roku została wyznaczona na sekretarza Środowiska Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich „Ponury-Nurt”.
W uznaniu jej wyjątkowych osiągnięć, Anna otrzymała m.in. Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Od 2002 roku była członkinią Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari. Zmarła 16 września 2003 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii oraz pamięci o działalności konspiracyjnej i patriotycznej.
Odznaczenia
Anna Lubowicka, jako osoba o bogatej historii i zasługach, została uhonorowana wieloma prestiżowymi odznaczeniami za swoje poświęcenie i odwagę. Jej osiągnięcia są wyrazem niezłomności i oddania, które zasługują na szczególne uznanie.
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – 1 stycznia 1945,
- Medal Wojska – 1948,
- Krzyż Walecznych – 1965,
- Krzyż Armii Krajowej – 1968,
- Odznaka Zgrupowania Partyzanckiego AK „Ponury-Nurt” – 1982,
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 – 1985,
- Złoty Krzyż Zasługi,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
- 7 września pociąg z powodu zbombardowania torów nie odjechał.
- Małżeństwo zostało unieważnione w 1945 r.
- a b c d e f Zawacka 2005, s. 161.
- a b c d e f g h i Zawacka 2005, s. 160.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Zygmunt Pomarański | Mieczysław Mikołajewski | Kazimierz Szydłowski (oficer piechoty)Oceń: Anna Lubowicka