Janusz Żernicki był znaczącą postacią w polskiej poezji. Urodził się 12 kwietnia 1939 roku w Ciechocinku, a swoje życie zakończył 7 października 2001 roku w Aleksandrowie Kujawskim. Jego twórczość oraz wpływ na kulturę polską pozostają bezcenne.
Żernicki studiował filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, a następnie podjął studia z zakresu pedagogiki na Uniwersytecie Łódzkim. Jego debiut literacki miał miejsce w 1957 roku, kiedy to opublikował swoje utwory na łamach tygodnika „Przegląd Kulturalny”.
W zawodowym życiu pełnił rolę instruktora kulturalno-oświatowego w Funduszu Wczasów Pracowniczych w Władysławowie oraz Lądku-Zdroju. Później pracował jako nauczyciel w Ciechocinku, a także działał w referacie kultury Miejskiej Rady Narodowej. Żernicki był mocno związany z orientacją poetycką Hybrydy, co miało istotny wpływ na jego twórczość.
W 1968 roku stał się członkiem Związku Literatów Polskich, co potwierdziło jego znaczenie na polskiej scenie literackiej. Jego dorobek poetycki zasługuje na szczególne uznanie.
Twórczość
Janusz Żernicki to utalentowany twórca, którego dorobek literacki można śmiało określić jako różnorodny i inspirujący. Prezentujemy jego najważniejsze dzieła, które ukazują nie tylko jego umiejętności, ale i oryginalność myślenia artystycznego.
- Szept przez wiatry – 1964,
- Landszaft z wędrującym dnem – 1968,
- Trzynaście miesięcy – 1968,
- Sen bez skrzypiec – 1971,
- Bez zdarzeń – 1974,
- Kurz, życie moje – 1978,
- Menady – 1983,
- Wędrowiec w jednym sandale – 1985,
- Neuryty – 1986,
- Wierność martwemu morzu – 1989,
- Palę świece w południe – 1993,
- Nie ma mnie na wspólnej fotografii – 1994,
- Rwijcie lilie z lotu mew – 1995,
- Rzeki bez morza – 1997,
- Wędrowiec z Tężniopolis – 1998.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Joanna Kupińska | Zygmunt Dmochowski | Wiesław Dembski (grafik)Oceń: Janusz Żernicki